Μία τρομακτική επίδειξη “στρουθοκαμηλισμού” ήταν η συμπεριφορά βουλευτών, κομμάτων,θεσμικών οργάνων της Βουλής αλλά και του συνόλου των ΜΜΕ, στην προχθεσινή επίσκεψη των Ν. Μιχαλολιάκου, Χ. Παππά και Γ. Λαγού στην Βουλή.
Το να αναφερθούμε σε όσα διημείφθησαν στην Βουλή σίγουρα δεν έχει νόημα.
Και αυτό διότι με τον γνωστό τους τρόπο ιδιαίτερα τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, φρόντισαν να επικεντρώσουν τις σκηνές που έδειξαν στα ελάχιστα δευτερόλεπτα εκνευρισμού και αντεγκλήσεων, παρακάμπτοντας την ουσία των ομιλιών των προφυλακισμένων πολιτικών, ακόμη δε και του Γενικού Γραμματέως της τρίτης ισχυρότερης πολιτικής δύναμης στην χώρα.Επέλεξαν να δείξουν ένα “σκάσε” που ειπώθηκε, μία διαμάχη με τον πρόεδρο της Βουλής για την διαγραφή ή όχι ενός χαρακτηρισμού και άφησαν στην άκρη την ουσία των όσων ειπώθηκαν.
Δεν ήταν όμως μόνον τα ΜΜΕ, τα οποία άλλωστε για να επιβιώσουν υπό το καθεστώς των οφειλών τους τόσο ως εταιρειών αλλά και των ιδιοκτησιακών τους συμφερόντων, χρειάζονται την απόλυτη κάλυψη της άρχουσας πολιτικής τάξης. Ήταν και οι δυόμιση και κάτι εκατοντάδες βουλευτών, που βρίσκονταν εκεί ως εντεταλμένοι του ελληνικού λαού, ο κάθε ένας από αυτούς εκλεγμένος ανεξαρτήτως της πλατφόρμας του, ως άτομο από κάποιες χιλιάδες Έλληνες.
Οι οποίοι είτε έλειπαν, είτε προσέλαβαν ως αγγαρεία με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα την όλη διαδικασία. Η έννοια της Δικαιοσύνης φαίνεται πως πλέον, δεν χωρά στα μαρμάρινα περιστύλια του κοινοβουλίου, αφού το κομματικό συμφέρον, το κομματικό καθήκον και ως υπέρτατη δικαιολογία η “υπεράσπιση της Δημοκρατίας” αρκούν για να βρεθεί η πρώτη αξία στην τελευταία θέση των εγνοιών τους. Εάν υπάρχει ακόμη και εκεί.
Στην ελληνική βουλή μάθαμε ότι υπήρξε “αγριοκοίταγμα” μεταξύ Μίχου και Πύρρου Δήμα, μάθαμε τι συνολάκι φόραγαν οι υποστηρίκτριες της Χρυσής Αυγής, έξω από την Βουλή. Δεν μάθαμε όμως επί της ουσίας τι είπαν οι προφυλακισμένοι βουλευτές και πολύ περισσότερο δεν μάθαμε τι είπαν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, οι βουλευτές που έλαβαν μέρος σε αυτή. Και γιατί να το μάθουμε; Βαρετά πράγματα, που δεν ταιριάζουν στο “ψωμί και θεάματα” που είναι το κεντρικό μότο της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας.
Δεν μάθαμε ποιά είναι τα στοιχεία που βαρύνουν τους βουλευτές, πέραν του ότι είναι στελέχη της ΧΑ. Και ποιος ο λόγος να το μάθουμε; Μας χρειάζονται; Είμαστε όλοι μας δικαστές; Είμαστε “επαγγελματίες” και “εξειδικευμένοι” της Δικαιοσύνης; Αφού έχουμε αναθέσει στους δικαστές να μας πουν αν είναι εγκληματίες κάποιοι. Και εκεί θα τελειώσει η ιστορία. Αφού ο μέσος Έλληνας δεν έχει παραχωρήσει απλά το δικαίωμα της πολιτικής του εκπροσώπησης στους βουλευτές του, αλλά και το δικαίωμα της ενημέρωσής του στα ΜΜΕ, το δικαίωμα της “νομιμότητας” ενός πολιτικού κόμματος στους δικαστές, το δικαίωμα του μέλλοντός του σε ένα κλειστό κύκλωμα πολιτικών αρχηγών.
Μία ληστεία ως περίεργη σύμπτωση
Κατά την “απολογία”-τοποθέτησή του στην Βουλή ο Χ. Παππάς, αναφέρθηκε ανάμεσα στα άλλα και σε ένα συγκεκριμένο γεγονός. Στην υπόθεση Πάλλη-Μιχελάκη. Συγκεκριμένα στην κατάσχεση κάποιων εγγράφων που βρέθηκαν στο σπίτι του Μιχελάκη. Η Εισαγγελία Αθηνών κατόπιν έρευνας στο γραφείο του προφυλακισμένου επιχειρηματία Πάλλη, κατέσχεσε έγγραφα και χειρόγραφες σημειώσεις στις οποίες περιγράφεται από τον ίδιο τον επιχειρηματία ο τρόπος με τον οποίο χρημάτισε τον τότε βουλευτή της ΝΔ Γιάννη Μιχελάκη, ώστε ο τελευταίος να καταθέσει στη Βουλή ερωτήσεις κοινοβουλευτικού ελέγχου, χτυπώντας ανταγωνιστή του Πάλλη.
Μάλιστα τα όσα καταμαρτυρούν οι χειρόγραφες σημειώσεις που κατασχέθηκαν, επιβεβαιώθηκαν και από μάρτυρες οι οποίοι κλήθηκαν να καταθέσουν! Η Εισαγγελία Αθηνών προχώρησε στο σχηματισμό δικογραφίας κατά του Γ. Μιχελάκη, δικογραφία την οποία απέστειλε όπως ο νόμος ορίζει στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, ήτοι στην Κουτζαμάνη. Η Κουτζαμάνη όφειλε να στείλει τη δικογραφία στο υπουργείο Δικαιοσύνης (Αθανασίου) προκειμένου από εκεί να διαβιβαστεί στη Βουλή με το αίτημα της άρσης ασυλίας του Μιχελάκη, καθώς το αδίκημα έλαβε χώρα όταν ο τελευταίος δεν ήταν υπουργός της κυβέρνησης αλλά βουλευτής της ΝΔ.
Και ανέφερε ο Χ. Παππάς πώς αυτή η υπόθεση δεν προχώρησε. Και τι συνέβη χθές;
Υπό την απειλή όπλου τέσσερις άγνωστοι, φορώντας κουκούλες, εισέβαλλαν τα ξημερώματα στο μουσείο Πάλλη. Αφού ακινητοποίησαν τον φρουρό, τον έδεσαν και άδειασαν 4 κοντέινερ με άγνωστο, μέχρι στιγμής, περιεχόμενο. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, δεν υπήρχαν όπλα στο κτήριο.
Αμέσως άρχισαν να ερευνούν στο χώρο και τελικά “άνοιξαν” δύο κοντέινερ από τα οποία άρπαξαν διάφορα αντικείμενα. Ο φύλακας είπε στους αστυνομικούς ότι απ’ όσα άκουσε βγάζει το συμπέρασμα πως οι δράστες ήταν αλλοδαποί, πιθανότατα αλβανικής καταγωγής. Κανείς όμως δεν γνωρίζει τι πήραν ή γιατί επέλεξαν απ’ όλα τα αντικείμενα που βρίσκονται στον χώρο να αρπάξουν εκείνα που βρίσκονταν στα δύο συγκεκριμένα κοντέινερ. Το πρώτο συμπέρασμα των αστυνομικών είναι ότι πρόκειται για απλή ληστεία, ωστόσο δεν αποκλείεται κανένα ενδεχόμενο Ο ακινητοποιημένος φύλακας ούτε είδε τι πήραν, ούτε όμως γνώριζε και το περιεχόμενο των κοντέινερ. Οι ληστές μπήκαν στο κτήριο περίπου στις 23:00.
Τα ξημερώματα ο φρουρός κατάφερε να λυθεί και να ειδοποιήσει την αστυνομία. Το να πιστέψει κανείς ότι μία τέτοια “ληστεία” ήταν τυχαία αποτελεί υπόδειγμα αφέλειας. Και όμως κανείς δεν ασχολείται με το ζήτημα, πέραν μικρών τηλεγραφικού τύπου ανακοινώσεων. Εδώ μιλάμε για καταστάσεις που αγγίζουν άνετα υποθέσεις κατασκοπευτικών ταινιών, αλλά κανείς δεν δίνει σημασία σε αυτές. Ούτε τι έκλεψαν δεν έχουμε μάθει λοιπόν. Τι είναι οι πιθανότητες; Να έκλεψαν τα “όπλα” με την οποία υποτίθεται ότι θα προμήθευε την Χρυσή Αυγή ο Πάλλης; Ή να έκλεψαν τίποτε “στοίβες” από σημειώσεις, χαρτιά και ένας θεός ξέρει τι άλλο, τα οποία μπορεί να ήθελε να χρησιμοποιήσει ο κατηγορούμενος εφοπλιστής για να “εκβιάσει καταστάσεις”; Εδώ θα θυμίσουμε ότι μια παρόμοια “διάρρηξη” είχε γίνει κάποτε και στο γραφείο του Άκη Τσοχατζόπουλου.
Στην μηντιακή δημοκρατία μας όμως αυτά πολύ λίγη σημασία έχουν. Σημασία έχει η “σταθερότητα”, το να αποκρουστεί ο “εχθρός της Δημοκρατίας” Χρυσή Αυγή και να επιβιώσουν οι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι της κεντροαριστεράς τις παραστάσεις των οποίων θα ζήλευαν σίγουρα κινέζοι ακροβάτες. Σημασία έχει να μην στενοχωρήσουμε τον Τόμσεν και σημασία έχει ποιός θα κερδίσει το τάδε τηλεοπτικό σόου τραγουδιού και χορού. Κατά τα άλλα οι Έλληνες είναι ένας λαός που “αδικείται” από τις κυβερνήσεις του.
Μήπως τελικά δικαίος του κάνουν όλα αυτά που του κάνουν; Μήπως τα αξίζει; Μήπως αξίζει ακόμη περισσότερα, αφού έχει παραδώσει τα πάντα στις μικροκλίκες εξουσιαστών, πολιτικών και οικονομικών;
Δημήτρης Παπαγεωργίου
