Καμία ΑΕΚ δεν αδικήθηκε, κανείς Παναθηναϊκός δεν ευνοήθηκε. Απλά όταν κάποιος τον έχει για αρκετά χρόνια του «χεριού» σου, αν ξαφνικά σηκωθεί και καταλάβεις το μέγεθός του, σαστίζεις και νομίζεις πως κάτι σου στέρησαν. Γράφει ο Λευτέρης Μπακολιάς.Στο τρελοκομείο που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο, καμία αντίδραση δεν μας προξενεί εντύπωση. Ειδικά όταν σε ένα ντέρμπι δίνονται πέναλτι στη μία ομάδα, μέσω των οποίων γίνεται ανατροπή και κρίνεται ο νικητής, οι φωνές είναι δεδομένες. Για τον ηττημένο. Οι φωνές, όμως, δε σημαίνει πως είναι και σωστές.
Δυστυχώς στεκόμαστε σε αυτή την ιστορία, αδικώντας την ποδοσφαιρική προσπάθεια του Παναθηναϊκού. Αλλά επιβάλλεται να ασχοληθούμε με τη διαιτησία, καθώς εμείς εδώ και χρόνια λέμε πως αν κάτι δικαιούσαι, πρέπει να το παίρνεις είτε παίζεις καλά είτε άσχημα.
Αυτό που… τους έβγαλε όλους απ’ τα νερά τους, είναι πως πλέον ο Παναθηναϊκός πήρε αυτό που δικαιούται. Είτε ένα, είτε δύο, είτε δέκα πέναλτι. Δε μας ενδιαφέρει. Όσα γίνονται, πρέπει να σφυρίζονται. Υπέρ ή εναντίον του. Στην προκειμένη υπέρ. Σίγουρα το γεγονός πως είναι δύο πέναλτι σε ματς με την ΑΕΚ που σφυρίχτηκαν, παραξενεύει και τους ίδιους τους Παναθηναϊκούς.
Οι αντίπαλοι είχαν συνηθίσει τους Πράσινους να είναι αδύναμοι σε όλους τους τομείς. Φτάσαμε στο σημείο να μην συμπεριλαμβάνονται καν σε ένα γκρουπ ομάδων που υπολογίζονται για στόχους ή ως ικανοί να πετύχουν κάτι ακόμη και σαν αουτσάιντερ. Παρασκηνιακά τους μετέτρεπαν σε σάκο του μποξ, ο κάθε… πικραμένος αδικούσε τον Παναθηναϊκό.
Η συνήθεια δύσκολα κόβεται. Όχι για την ΑΕΚ, μην παρεξηγηθούμε είναι γενικό το συμπέρασμα. Δεν αφορά την Ένωση. Απλά έτυχε να δίνεται το παράδειγμα από τη νίκη στο ματς με αυτή ως αντίπαλο. Και τις αντιδράσεις που ακολούθησαν από την πλευρά της. Οι οποίες λέμε και πάλι, δεν ξενίζουν και δεν παραξενεύουν. Κάθε ομάδα τα συμφέροντά της προσπαθεί να εξυπηρετήσει μέσω τέτοιων αντιδράσεων. Είτε ως προς τη διαιτησία, είτε για να διατηρήσει τη συσπείρωση του κόσμου σε κάποιο επίπεδο.
Στο πρώτο πέναλτι, πραγματικά πάμε στις φάσεις μπάσκετ. Για να δοθεί επιθετικό φάουλ, πρέπει να λειτουργήσουν κανονισμοί μπάσκετ. Όπου απαγορεύεται να ακουμπήσεις τον αντίπαλο όταν σηκώνεται για σουτ ή λέι απ. Κατά τα άλλα, ας κάνουν συστάσεις στον παίκτη τους που σήκωσε τα χέρια λες και κάποιος τον σημάδευε με όπλο. Από μόνη της η… εκτίναξη αυτή με τρόπο θεαματικό, δείχνει πως απλά επιδίωξε να πάρει φάουλ ενώ δεν υπήρχε.
Στο δεύτερο πέναλτι, ας τα βάλουν με τον Γκαρσία. Ο Γκάνεα έχει την μπάλα μπροστά, αντί να κυνηγήσει τη φάση του βάζει το χέρι και δεν το τραβάει κιόλας. Εκτός του ότι είναι στη γραμμή ο Ρουμάνος, άρα θεωρείται εντός περιοχής, συνεχίζει να έχει το χέρι του και να τον σπρώχνει ο Γκαρσία.
Καταλαβαίνουμε πως τέτοια πέναλτι δε σφυρίζονταν στον Παναθηναϊκό. Είχαν συνηθίσει οι πάντες να μην υποδεικνύονται και να μη συζητιόνται καν ως περιπτώσεις αδικίας των Πράσινων. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως υπάρχουν παραβάσεις. Σωστά σφυρίχτηκαν. Τέλος. Ας φωνάζει ο καθένας όσο θέλει. Ευνοημένος ο Παναθηναϊκός δε θα βγει. Ας πλασάρονται οι άλλοι ως αδικημένοι, δικαίωμά τους. Είπαμε, τα συμφέροντα του καθενός είναι δική του δουλειά πως θα τα προασπίσει.
Ποδοσφαιρικά, θα το πούμε ευθέως: Μας εξέπληξε ο Παναθηναϊκός. Η έλλειψη φρεσκάδας που φαινόταν να υπάρχει στα χαφ, σε συνδυασμό με την απουσία λύσεων στις θέσεις αυτές, έμοιαζε τεράστιο πρόβλημα. Όπως φυσικά και το αμυντικό δίδυμο των βασικών, συν την ανετοιμότητα του Μπερνάρ. Μην ξεχνάμε και τον Χουάνκαρ που ειδικά δημιουργικά είναι τεράστια υπόθεση για τον Παναθηναϊκό.
Η ΑΕΚ βρήκε τους Πράσινους με αυτά τα δεδομένα και ήταν εμφανώς χειρότερη ποδοσφαιρικά. Δεν εκμεταλλεύτηκε το παραμικρό. Γεγονός που πιστώνεται στον Παναθηναϊκό ασφαλώς. Τόσο τακτικά, όσο και σε επίπεδο δικής του δουλειάς. Στο ποδόσφαιρο το να τα… φέρνεις βόλτα εκεί που μοιάζεις γονατισμένος, είναι μεγάλη ιστορία. Και ειδικά στον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς μόνο σύμπτωση δεν είναι. Το έκανε κι ένα χρόνο πριν στο Φάληρο, το έκανε στα πλέι οφ στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη, το είδαμε και τώρα με την ΑΕΚ. Ματς «φωτιά» όλα.
Το σπουδαιότερο είναι πως χωρίς να βρίσκεται έστω στο 60% αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός, παίρνει αποτελέσματα με άνεση. Η ΑΕΚ σκόραρε λόγω του λάθους του Ρούμπεν, όχι λόγω της δικής της δημιουργικής ικανότητας. Είχε την ευκαιρία του Αραούχο και την κεφαλιά του Γκαρσία στο τέλος. Η οποία αν είναι μία φορά φάουλ του Σπόραρ όπως λένε, εκείνη η προσπάθεια είναι και για κάρτα. Είπαμε όμως, ποδόσφαιρο είναι, όχι μπάσκετ. Τέτοιες φάσεις οι Έλληνες διαιτητές θα τις σφύριζαν για τον απλούστατο λόγο πως θα τους έβγαζε απ’ τον κόπο να εξηγούν. Είδα τα χέρια εκεί, φάουλ επειδή δεν ξέρω με πόση δύναμη ακουμπά. Γελοιότητες δηλαδή.
Πανάξια νίκη. Από κάθε άποψη. Χωρίς έπαρση και αλαζονεία, από μια ομάδα που έχει την ποδοσφαιρική ανωτερότητα να φαίνεται. Όποιος δεν τη διακρίνει, κακό στη δική του ομάδα κάνει γιατί μόνο μέσω της αναγνώρισης του προβλήματος μπορείς να το διορθώσεις. Μέσω κραυγών χωρίς ουσία και νόημα, στο τέλος χαμένος μόνο εσύ θα βγεις.
Τώρα ας γίνουν οι κινήσεις που πρέπει μεταγραφικά. Η αυτοπεποίθηση που κερδίζει η ομάδα, πρέπει να συνοδευτεί με τις κατάλληλες λύσεις στα χέρια του προπονητή. Γιατί αυτός ο άνθρωπος, είναι που μπορεί να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό εκεί που του αρμόζει. Εκεί απ’ όπου έχει απουσιάσει υπερβολικά πολλά χρόνια. Απίστευτα νωρίς ακόμη βέβαια. Τέταρτη αγωνιστική, ποτέ δεν κρίθηκε τίποτα.
sdna.gr
