Πολύς θόρυβος έχει γίνει, εσχάτως, σχετικά με την λειτουργικότητα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Διανοητές της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, του Νίκου Φίλη και
άλλων προσωπικοτήτων ιδεοληπτικών αγκυλώσεων, επιχειρούν να τοποθετήσουν την αρχαία ελληνική γλώσσα σε φέρετρο και να την περιφέρουν ως νεκρή…!
Δεν θα αναφερθούμε στην αναγνώριση των αρχαίων ελληνικών από ξένα πανεπιστήμια, διανοητές και σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες του παρελθόντος, ούτε θα επιχειρήσουμε να μεταβάλουμε την άποψη των ελληνόφωνων γραικύλων που κυβερνούν την Ελλάδα.
Απλά, θα παραθέσουμε το αυτονόητο για να κατανοήσουμε όλοι πως κανείς, ούτε οι πολιτικοί παλιάτσοι και τα λοιπά “ακαδημαϊκά” περιφερόμενα σκουπίδια, όσο και να επιχειρούν, δεν μπορούν να διαγράψουν την αρχαία ελληνική γλώσσα, αλλά ούτε και κάποιο μέρος της μεγαλειώδους ελληνικής ιστορίας (π.χ. το Βυζάντιο) μέσα στα πλαίσια της εφαρμογής διάσπασης της συνεχούς ύπαρξης του ελληνισμού, χάρις των εθνομηδενιστικών τους αντιλήψεων…
Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος.
Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.
Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.
Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω.
Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.
Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.
Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.
Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.
Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο.
Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη.
Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.
Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο.
Τον θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.
Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία.
Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.
Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.
Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι – ρύπανση.
blablaworldnews.blogspot.gr
