Για μια ακόμα φορά νίκησε μέσα μας ο ραγιάς.
Για μια ακόμα φορά περιμέναμε από τον γείτονα να κάνει το πρώτο βήμα.
Ένας λαός χωρίς αξιοπρέπεια.
Ένας λαός που θεωρεί τιμή του τα ψίχουλα των αρχοντάδων.
Έθνος ανάδελφον, μεσογειακές ιδιαιτερότητες, το αδάμαστο του Έλληνα!
Θεέ μου, πόσες αυταπάτες.
Και όταν νοιώσαμε να σφίγγουν λίγο τα πράγματα, άξαφνα γίναμε ποιό “λογικοί”.
Προδώσαμε τα παιδιά μας με αντάλλαγμα την μίζερη ζωή μας.
Μας υποσχέθηκαν χρυσό κλουβί, βολευτήκαμε και με τσίγκινο.
Αρκεί να είναι κλουβί.
Κοντά 50 ψηφοδέλτια μας έδωσαν και εμείς διαλέξαμε την υποτέλεια.
Διαλέξαμε την ηρεμία του νεκροταφείου.
Ξεχάσαμε την φτώχια του γείτονα, την ανεργία, τις αυτοκτονίες, τα κλειστά μαγαζιά, την ζωή που μας κλέβουν.
Αλήθεια υπάρχει ζωή μετά την Μέρκελ;
Μετά τον Γιούγκιερ;
Υπάρχει ζωή χωρίς τον Σαμαρά;
Ζούσαμε πριν υπάρξει Ε.Ε;
Χωρίς euro αγοράζεις κωλόχαρτο;
Γίναμε Ευρωπαίοι.
Γιορτάσαμε και εμείς Ναζιστικό κόμμα.
Άντε και σε ανώτερα, με κόμμα παιδεραστών και κτηνοβατών.
Πουλήσαμε την αξιοπρέπειά μας, προδώσαμε την Ιστορία μας.
Ραγιάδες, υποτελείς, άβουλοι, και ούτε καν δειλοί.
Θρασύδειλοι.
Αυτό και μόνο είμαστε.
Head Waiter
