Αν κάποιος παρακολουθούσε τον Ταγίπ Ερντογάν από την αρχή της ανάρρησής του στην εξουσία, εύκολα θα μπορούσε να αντιληφθεί την αλλαγή πολιτικής αλλά και συμπεριφοράς.

Με σταθερό ρυθμό και προκαλώντας έκπληξη στη Δύση, που είχε την ψευδαίσθηση πως είχε να κάνει επιτέλους με έναν προοδευτικό πρόεδρο, η Τουρκία βαδίζει προς την πλήρη ισλαμοποίησή της, απεκδυόμενη το χαρακτήρα του κοσμικού κράτους. Αποκήρυξη του «δυτικού» τρόπου ζωής, σχολικά βιβλία που εξυμνούν το jihad ως θρησκευτικό καθήκον του κάθε Τούρκου – μουσουλμάνου και δημιουργία ενός «στρατού» θρησκευτικά φανατισμένων, είναι μερικές από τις αλλαγές που η τουρκική κοινωνία βιώνει στα χρόνια του Ερντογάν.

Έχουμε αναρωτηθεί πολλές φορές πώς γίνεται ο τουρκικός λαός να μην αντιδρά βιώνοντας αυτές τις καταστάσεις. Πώς είναι δυνατόν, ένας λαός που αντί να προοδεύει οπισθοδρομεί, που καθημερινά φτωχοποιείται, που βλέπει τις τιμές των βασικών προϊόντων να πενταπλασιάζονται, που αδυνατεί να προμηθευτεί ακόμα και ψωμί, να ανέχεται να ζει η ηγεσία του σε χρυσά παλάτια των 300.000 τετραγωνικών μέτρων και των 1.100 δωματίων, με χρήματα απευθείας απ’ την τσέπη του.

Οποιοσδήποτε άλλος λαός θα είχε αντιδράσει, θα είχε κατέβει στους δρόμους, θα διεκδικούσε μια καλύτερη, πιο αξιοπρεπή ζωή. Στην Τουρκία όμως, ποιος να τολμήσει να διαμαρτυρηθεί; Οι ένοπλες πολιτοφυλακές του Ερντογάν, παραμονεύουν σε κάθε γωνία του δρόμου, συλλαμβάνοντας κάθε ύποπτο που θα τολμήσει να υψώσει τη φωνή του.

Φαίνεται όμως πως πλησιάζει η στιγμή που ο προκλητικός βίος του νεο-σουλτάνου και των υπουργών του παύει πλέον να γίνεται ανεκτός, με τους πολίτες να αναρωτιούνται, δικαίως: «Γιατί ολόκληρη η Ευρώπη, ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος καταδικάζει τη συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας μας; Γιατί οι Ευρωπαίοι θέλουν να μας επιβάλουν κυρώσεις; Γιατί Χώρες ομόθρησκες, μουσουλμανικές, όπως η Αίγυπτος και τα Εμιράτα συνάπτουν συμφωνίες με την Ελλάδα και την Κύπρο και όχι μαζί μας; Γιατί οι διεθνείς οργανισμοί μας κατατάσσουν στις τελευταίες θέσεις παγκοσμίως ως προς την τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών; Γιατί υπάρχει τόσο εκτεταμένη λογοκρισία στον τύπο, στην τηλεόραση, στα μέσα δικτύωσης; Γιατί οι πνευματικές προσωπικότητες του τόπου μας, οι διανοούμενοί μας, διώκονται απηνώς και αναγκάζονται να μεταναστεύουν σε άλλες Χώρες; Γιατί τόσες χιλιάδες συμπολίτες μας φυλακίζονται, βασανίζονται, υποφέρουν τα μύρια όσα; Αλλά και γιατί έχουμε ανοίξει ως Χώρα τόσα πολεμικά μέτωπα; Μήπως εκείνοι τους οποίους επιλέξαμε με την ψήφο μας, εκείνοι τους οποίους εμπιστευτήκαμε, εκείνοι που ζουν από το δικό μας υστέρημα σε ολόχρυσα παλάτια, έχουν επιλέξει λάθος δρόμο για τη Χώρα και μας οδηγούν, όχι μόνο στον οικονομικό γκρεμό αλλά και στη διεθνή απομόνωση; Μήπως τα σκάνδαλα διαφθοράς και μαύρου χρήματος για τα οποία έχουν κατηγορηθεί κατά καιρούς οι κυβερνώντες, είναι αληθινά και εκείνοι τα συγκάλυψαν; Μήπως έχει έρθει η ώρα της τιμωρίας;»

Η δημοσκόπηση της εταιρείας Ακσόι αποτυπώνει τη δυσαρέσκεια των πολιτών για τον Ερντογάν και το τουρκικό καθεστώς. Μάλιστα, ο Τούρκος πρόεδρος καταλαμβάνει την τρίτη θέση στην προτίμηση των πολιτών, πίσω από Ιμάμογλου και Γιαβάς.

Συγκεκριμένα, ο δήμαρχος της Άγκυρας Μανσούρ Γιαβάς έρχεται πρώτος σε δημοτικότητα με 47.5%. Δεύτερος έρχεται ο δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου με 45.3% και τρίτος ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με 37%.

Εντυπωσιακό θεωρείται επίσης ότι το 61,5% των πολιτών θεωρεί ότι η Τουρκία «όσο πάει και χειροτερεύει» και μόνο ένα 17,6% πιστεύει ότι «πηγαίνει καλά». Το 77,9% θεωρεί προτεραιότητα την οικονομία κι ένα 86% πιστεύει ότι οι κομματικές συγκεντρώσεις του Τούρκου προέδρου πρέπει να σταματήσουν κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Ποιοι θέλουν να «φάνε» τον Ερντογάν

Πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν πως υπάρχει τάση στην Τουρκία για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Όχι μόνο γιατί ο Ερντογάν δεν πρόκειται να πέσει αμαχητί, αλλά γιατί και αυτοί που ανεβαίνουν δημοσκοπικά ανήκουν είτε στους Κεμαλιστές, όπως ο Ιμάμογλου, είτε στους «Γκρίζους Λύκους».

Πριν λίγους μήνες θα λέγαμε πως αυτός που είναι στο δρόμο για τον τουρκικό προεδρικό θώκο είναι ο Μπεράτ Αλμπαϊράκ, υπουργός Οικονομικών και γαμπρός του Ερντογάν, αφού έχει παντρευτεί την κόρη του. Ωστόσο, οι σχέσεις τους έχουν διαρραγεί πλήρως, με τον «σουλτάνο» να μην θέλει να ακούει γι’ αυτόν. Πληροφορίες αναφέρουν πως ο Αλμπαϊράκ δεν έχει εγκαταλείψει την πολιτική και με μεθοδικές κινήσεις και σε συνεργασία – κατά πολλούς –με την ίδια την κόρη του Ερντογάν, προσπαθούν να πριονίσουν την καρέκλα του «σουλτάνου».

Αυτή η ρήξη πεθερού – γαμπρού σε πολιτικό επίπεδο, θα δώσει την ευκαιρία σε άλλους… δελφίνους να διεκδικήσουν το «δαχτυλίδι», όπως φαίνεται.

Ο Σουλεϊμάν Σοϊλού, για παράδειγμα, ο υπουργός Εσωτερικών εδώ και καιρό στήνει το δικό του μηχανισμό, ενώ θυμίζουμε πως είχε συγκρουστεί με τον Αλμπαϊράκ έχοντας εκβιάσει μάλιστα τον Ερντογάν ότι αν δεν έφευγε ο γαμπρός του, θα έπαιρνε μαζί του 30 – 40 βουλευτές και θα οδηγούσε την κυβέρνηση σε… διάλυση.

Στους «δελφίνους» συγκαταλέγεται και ο υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, ο οποίος διαθέτει ισχυρά ερείσματα στις τάξεις των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ το επικοινωνιακό του χάρισμα κερδίζει τους πολίτες.

Υπάρχουν επίσης και οι Αλί Μπαμπατζάν, πρώην αναπληρωτής πρωθυπουργός της Τουρκίας και Αχμέτ Νταβούτογλου, πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας, οι οποίοι είναι φιλοευρωπαίοι και φέρονται να έχουν την εύνοια των ΗΠΑ, ωστόσο, οι Τούρκοι δεν φαίνεται να τους εμπιστεύονται, με το ποσοστό τους να φτάνει με τα βίας το 5%.

Είναι δεδομένο όμως πως ο Ερντογάν δεν θα πέσει εύκολα. Εδώ και 19 σχεδόν χρόνια κρατά στα χέρια του το τιμόνι της Τουρκίας, έχοντας εκλεγεί τρεις φορές πρωθυπουργός και άλλες δύο πρόεδρος, ενώ το δημοψήφισμα προ τριετίας ενέκρινε τη μετάβαση σε ένα προεδρικό σύστημα που του εκχωρεί άνευ προηγουμένου εξουσίες και του αναγνωρίζει το δικαίωμα να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, αν και σε αυτή την περίπτωση ο χρόνος που θα έχει παραμείνει πρόεδρος θα μετρήσει ως πλήρης θητεία.

Ωστόσο, το επιχείρημα που επικαλούνται στο κυβερνών κόμμα του AKP είναι ότι η δεύτερη θητεία του Ερντογάν είναι ουσιαστικά η πρώτη (!), αφού το 2018 εξελέγη για πρώτη φορά πρόεδρος υπό το νέο προεδρικό σύστημα. Από την άλλη πλευρά, συνταγματολόγοι και άλλοι ειδικοί επισημαίνουν ότι αυτό δεν ισχύει, αφού το 2017 η Τουρκία δεν απέκτησε νέο Σύνταγμα, αλλά απλώς αναθεωρήθηκε το παλιό.

Είναι προφανές πλέον πως ο τουρκικός λαός δεν θέλει τον Ερντογάν της μετά πραξικοπήματος εποχής. Θέλει ειρήνη, ασφάλεια, ανθρώπινες ελευθερίες και δικαιώματα. Το κακό είναι όμως πως και οι υπόλοιποι «δελφίνοι», κάθε άλλο παρά προς αυτήν την κατεύθυνση κινούνται, με το πολιτικό πρόβλημα στη γείτονα να γίνεται όλο και μεγαλύτερο, προκαλώντας ανησυχία για τα μελλούμενα, που μπορεί να επηρεάσουν άμεσα και τη Χώρα μας.
πηγή