Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πριν από μερικά χρόνια ζήτησα από την εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, Μαρία Δαμανάκη, να μου μιλήσει στην τηλεόραση για τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973. Η Μαρία αρνήθηκε ευγενικά, με το επιχείρημα ότι δεν έχει μιλήσει ποτέ γι αυτά. Θεώρησα το «όχι» της δείγμα σεμνότητας. Δεν ήταν ακριβώς έτσι…
Με τα χρόνια, διαβάζοντας προσεκτικά τις διαθέσιμες πηγές και ακούγοντας ιδιωτικές διηγήσεις, πείθομαι όλο και περισσότερο ότι η σιωπή της, εκτός από σεμνότητα, οφείλεται και σε αμηχανία. Και να ήθελε, δεν θα μπορούσε να πει όλη την αλήθεια.
Η εκ των υστέρων συνειδητοποίηση της αλήθειας ότι ο αόρατος δικτάτορας Ιωαννίδης άφησε το Πολυτεχνείο να εξελιχθεί (αν δεν το προκάλεσε με προβοκάτσια, όπως αρχικά υποστήριξε το ΚΚΕ) για να ανατραπεί ο Παπαδόπουλος ασφαλώς και κάνει τους ηγέτες της εποχής να αισθάνονται άβολα.
Επειδή η Ιστορία, όμως, είναι χρήσιμη για να φρονηματίζει εκτός από το να απονέμει παράσημα, θα θυμίσω δύο τολμηρές μαρτυρίες. Ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος σε μία εξομολόγησή του στον Ανταίο Χρυσοστομίδη στας δυσμάς της ζωής του, είπε θαρραλέα ότι το Πολυτεχνείο δεν οδήγησε στην κατάρρευση της δικτατορίας. Ακόμη πιο τολμηρός είναι ο Νίκος Μπίστης, ο οποίος στο βιβλίο του «Προχωρώντας και αναθεωρώντας» θέτει βλάσφημα ερωτήματα. Ο Νίκος θυμίζει: Πρώτον, ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς ήταν συγκεντρωμένες στη Νομική, όχι στο Πολυτεχνείο, αποκαλύπτοντας μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια της κατάληψης στη Σόλωνος κάποιοι προσπαθούσαν να τους παρασύρουν προς τα εκεί. Δεύτερον, ότι «τόσο το ΚΚΕ όσο και το ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν προσανατολισμένα στην διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών και όχι στην πρόκληση γεγονότων που θα οδηγούσαν σε μετωπική αναπόφευκτη σύγκρουση όπως το Πολυτεχνείο».
Επισημαίνει: «Τα δύο Κ.Κ. και η πλειοψηφία των μελών των επιτροπών προσανατολίζονταν σε αγώνα διαρκείας που δεν προέβλεπε Πολυτεχνείο. Δεν το προετοιμάσαμε εμείς το Πολυτεχνείο, δεν το θελήσαμε το Πολυτεχνείο, αλλά πολύ σωστά, όταν προέκυψε, μπήκαμε και προσπαθήσαμε να προσδώσουμε σοβαρότητα σε μία κατάσταση που είχε διαμορφωθεί σε έδαφος που δεν είχαμε «επιλέξει».
Αν δεν το είχε επιλέξει όμως η Αριστερά, τότε ποιοι;
Ο Γρηγόρης Φαράκος σε μία κομματική συνεδρίαση αναρωτήθηκε «και γιατί δεν το έκανε;», όταν ο Κώστας Κάππος επισήμανε ότι η δικτατορία μπορούσε να εκκενώσει το Πολυτεχνείο από την πρώτη βραδιά.
Ιδού τα βλάσφημα ερωτήματα…
Αν απαντηθούν, το συμπέρασμα θα είναι ότι είχε δίκιο το ΚΚΕ, όταν αρχικά μίλησε για προβοκάτσια που παρέσυρε την Αριστερά από τη Νομική στο Πολυτεχνείο (στη χθεσινή ανακοίνωση του γραφείου Τύπου του ΚΚΕ η κατάληψη της Νομικής προτάσσεται).
Θα είναι ότι η εξέγερση αξιοποιήθηκε από τον Ιωαννίδη – Συμμάχους για να ρίξουν τον Παπαδόπουλο που είχε αρνηθεί να στείλει στρατό στον Πόλεμο των Τριών Ημερών.
Θα είναι, τέλος, ότι αποτέλεσμα των γεγονότων δεν ήταν η πτώση της δικτατορίας, αλλά η αλλαγή φρουράς που οδήγησε στην εθνική τραγωδία.
Όταν κάποτε γραφτεί η Ιστορία, λοιπόν, θα γίνει αντιληπτό γιατί το ΚΚΕ είναι σοβαρό κόμμα και θα καταλάβουμε γιατί σήμερα (Δεκέμβριος 2008, «Αγανακτισμένοι, καταλήψεις) δεν μετέχει σε «προβοκάτσιες» που κάποιοι τις κάνουν να μοιάζουν με αυθόρμητες εξεγέρσεις.
Θα φανεί, τέλος, πόσο αφελής είναι η Χρυσή αυγή που υποστηρίζει ότι δεν υπήρξαν νεκροί. Και νεκροί υπήρξαν και αίμα χύθηκε. Μόνο που το αίμα αυτό χρησιμοποιήθηκε για τη διχοτόμηση της Κύπρου
