Η Έλλη Παπαγέλη στέλεχος της ΟΝΝΕΔ τόλμησε να εκφράσει αυτά που δεν τολμά να εκφέρει η Συγγρού.
Eπιτέλους βρέθηκε μια γυναίκα στην ΟΝΝΕΔ να πει την αλήθεια για το τι πραγματικά συνέβη στο Πολυτεχνείο και ότι ΔΕΝ υπήρξαν νεκροί εντός του χώρου το 1973. Πρόκειται για το μοντέλο Έλλη Παπαγγελή, η οποία είναι και πτυχιούχος Αρχαιολογίας, δεν είναι απλά μια κούκλα γυναίκα αλλά μία δυναμική κοπέλα που διαβάζει, έχει άποψη και μας την παραθέτει.
«Μας είπαν για ομαδικούς τάφους και εκατοντάδες νεκρούς, χωρίς ποτέ τίποτα να αποδειχθεί… Μας είπαν για δολοφονημένους εντός του χώρου του Πολυτεχνείου, όπου όμως κανείς δεν έχασε τη ζωή του» γράφει η κυρία Παπαγγελή στην ανάρτησή της με τίτλο «ΤΟ «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» & Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ».
«Τέσσερις δεκαετίες αρλούμπας αρκούν» προσθέτει και καταλήγει: «Δεν χρειαζόμαστε νέα Πολυτεχνεία και νέους μάρτυρες, αλλά μια επανάσταση του πιο αυτονόητου πράγματος: “της κοινής λογικής”».
Ιδού τι ανάρτησε η Έλλη Παπαγγελή στο facebook :
ΤΟ «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» & Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ».
Το «Πολυτεχνείο» είναι ο θεμέλιος λίθος της απόλυτης ιδεολογικής ηγεμονίας που άσκησε η αριστερά στην περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ιδίως μετά το 1981, όταν ο καταστροφικός παπανδρεϊσμός ανέλαβε τα ηνία διακυβέρνησης της χώρας, οδηγώντας την στον εκτροχιασμό.
Γύρω από τα γεγονότα του Νοεμβρίου ’73 στήθηκε ένα πλέγμα θρύλων, ρητορικών υπερβολών και ασύστολων ψευδών, που μόνο σκοπό είχε να ξεπλύνει το βαρύ ποινικό μητρώο της κομμουνιστικής αριστεράς και να την νομιμοποιήσει πολιτικά.
Με το «Πολυτεχνείο» η αριστερά χάλκευσε το ιδεολόγημα της ηθικής της ανωτερότητας, προβάλλοντας ως πανεθνικό αγώνα κατά της τυραννίας αυτό που στην πραγματικότητα ήταν μια εφηβική εξέγερση. Το ανθολόγιο των ψεμάτων είναι εντυπωσιακό:
1.Mας είπαν για την όμορφη Ηλένια που την αναζητούσε με δάκρυα ο καλός της, για να αποδειχθεί ότι ήταν μια
φωτογραφία φωτομοντέλου που διαφήμιζε σαμπουάν…
2.Μας είπαν για ομαδικούς τάφους και εκατοντάδες νεκρούς, χωρίς ποτέ τίποτα να αποδειχθεί…
3.Μας είπαν για δολοφονημένους εντός του χώρου του Πολυτεχνείου, όπου κανείς δεν έχασε τη ζωή του…
Στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 1980 το Πολυτεχνείο λειτούργησε ως ο απόλυτος καθεστωτικός μύθος νομιμοποίησης του πασοκισμού. Μια στυγνή αριστερή ορθοφροσύνη επιβλήθηκε σε κάθε κύτταρο δημόσιου χώρου και δημόσιου λόγου: στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα ΜΜΕ, τις δημόσιες υπηρεσίες, παντού. Όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει τα ψεύδη περί Πολυτεχνείου στιγματιζόταν ως «φασίστας» και «χουντικός», ενώ κινδύνευε να χάσει τη δουλειά του. Μια ιδεολογική τρομοκρατία αριστερής έμπνευσης που επέβαλε έναν ωμό ηθικό μανιχαϊσμό: οι πολίτες χωρίζονταν σε «καλούς – προοδευτικούς» αριστερούς, και «κακούς»που μάταια επέμεναν να απαντούν με ορθολογικά επιχειρήματα στον παραληρηματικό αριστερίστικο λόγο που αγνοούσε την πραγματικότητα.
Κάτω από το κάλυμμα του αντιχουντικού και αντιφασιστικού λόγου, ο μύθος του Πολυτεχνείου δεν ήταν παρά προπαγάνδα αριστερών δογμάτων. Μας επέβαλαν να προσκυνάμε νέα τοτέμ και να συμμετέχουμε σε γιορτές μνήμης και πορείες για «δημοκρατία», μόνο για να διαιωνίσουν τη δική τους κυριαρχία. Φτάνει πια. Τέσσερις δεκαετίες αρλούμπας αρκούν.
Φυσικά να τονίσουμε πως κανένα Πολυτεχνείο δεν ”έριξε” τη δικτατορία, αλλά η απώλεια της μισής Κύπρου.
Δεν χρειαζόμαστε νέα Πολυτεχνεία και νέους μάρτυρες, αλλά μια επανάσταση του πιο αυτονόητου πράγματος: “της κοινής λογικής”.
Σημειώνεται ότι την άποψή της επιβεβαιώνει το πόρισμα του αείμνηστου εισαγγελέα Τσεβά (πλήρωσε με την ζωή του το πόρισμα αυτό) αλλά και το αποκρυφθέν πόρισμα του Αστυνόμου Σαμπάνη, που η κυβέρνηση Παπανδρέου εξαφάνισε μόλις είδε ότι δεν ταίριαζε στον μύθο του Πολυτεχνείου.
Ένα μύθο που πληρώσαμε πολύ ακριβά, καθώς πολλοί “αγωνιστές” έγιναν υπουργοί και κατέστρεψαν την χώρα.
